Yolda, araçta, mahallede, statta, okulda vs. sürekli bir kavga hali içindeyiz. Çocukluktan itibaren görülen şiddetin psikolojik analizini yapmak değil amacımız; yalnızca gördüklerimizi anlatıyoruz.
Ufacık bir yol verme kavgası cinayetlere kadar varabiliyor. Kadın cinayetleri ise ne yazık ki başı çekiyor. Son 10 yılda öldürülen kadın sayısı maalesef 5 bine yaklaştı. Ayrıldığı eşini ya da kıskançlık sebebiyle birini öldüren katilin, sanki haklıymış gibi ölen kişiyi suçlaması ise trajikomik geliyor.
Sokak kavgaları genellikle önce küfürleşmeyle başlıyor. belli ki izlediği filmlerden etkilenen biri, gündüz vakti kabadayılık yaparak bir ticarethaneye gidip haraç isteyebiliyor.
Avrupa’da 12 yıl yaşamış biri olarak, herhangi bir kavgaya şahit olmadım. Aradaki fark ise eğitimle doğrudan ilişkili. Metroya bindiğimde, herkesin elinde bir kitap gördüm; yolculuğu okuyarak geçiren Avrupalılar...Bizde ise cep telefonunda PUBG ya da okey oynanıyor.
Ve çocuklar okullarına peyzaj Alanlarından geçerek gidiyor yani Avrupa’lı yeşilin insanı sakinleştirdiğini biliyor. Biz betonlar arasından geçerek gidiyoruz son dönemde bizdede bu yönde adımlar atılıyor....
İlk inen ayet "Oku" ile başlıyor. Fakat kitaplıklarımızda duran kitaplar, çoğu zaman yalnızca bir dekor gibi kullanılıyor. Kültürlü görünmek yeterli sanılıyor.
Özetle, okullarda, kurslarda ve hatta askerlikte okuma programları düzenlenebilir. Sokaktaki vatandaşa bile, devlet tarafından, “Aylık bir kitap okudun mu?” sorusu sorulabilir. Özellikle belirli bir yaş grubu için bu teşvik edici olur.
Diğer yandan, yerlere rahatlıkla çöp atıyoruz; kırmızı ışıkta polis yoksa geçiyoruz. Ekonomi'de Avrupa’yı örnek veriyoruz ama iş bize gelince, Avrupa’yı bir kenara bırakıyoruz. Oysa Avrupa’da her kurala uyma zorunluluğu var. Bizde ise hep bir acelecilik vurdum duymazlık hakim.
“Peki siz ne yapıyorsunuz?” diyebilirsiniz.
Yere çöp atmıyoruz, kırmızı ışıkta geçmiyoruz. İnanın, çöplerimizi bile ayırıyoruz. Şişeleri, yağları biriktirip doğru yerlere ulaştırıyoruz.