Çayırova Belediyespor dün Trabzon'da Federasyon Kupası için güçlü rakibi karşısına çıktı.
Maçın kaybı yada turun geçilememesi çok önemli değil.
Ama çok önemli bazı detaylar can sıkıcı tespitler olarak göze çarpıyor.
Maçtan günler önce kulübün idari koordinatörü Okan Gençoğlu ile sohbetimde, "Trabzonspor'u eleyeceğiz" inancı benimde beklentilerimi üst seviyeye çıkarmıştı. Maça dakikalar kala Okan Gençoğlu'nun vücut dili hala turun geçileceği yönündeydi ve bu izlenimle salona girdim. Oyuncular ısınıyordu ve Koç Engin Gençoğlu'da bacak bacak üstüne atmış takımının son hazırlıklarını takip ediyordu. Çok güvenli, inançlı ve rahat görünüyordu. Onun bu rahatlığı beni de rahatlatmıştı. Ben gergin ve stresliydim çünkü rakibin gücünü biliyordum. Aynı salonda Kasım ayında oynadığımız maçta gerçekten ağırlığını ben dahil temsilcimize kabul ettirmiş bir takımdı. Bursaspor'dan Nusret'in katılması, Ege Arar'ın kadroda olması, Doğan Şengül'ün formu, Gordon'un son maçlarda ki grafiği tedirgin ediyordu ve bu stresle salona girdim. Ama Koç Engin Gençoğlu'nun "Ben bugün turu çok rahat alacağım" görüntüsü, oturuşu, rahatlığı stresimi almıştı. Hatta salonun kantinine gidip keyifle kahve içtim.
Ama maç başladığında Engin Gençoğlu ve Okan Gençoğlu kadar tura, galibiyete inanan oyuncu yapısı ve vücut dili göremedim.
Hatta Engin Gençoğlu yarı finale çıkmaya o kadar inanmış ki 2 gün sonra Gelişim Merkezi'nde oynayacağı bir sonraki maç için başta Diante olmak üzere bazı oyuncuları yormamak adına bençte tutuyordu. Engin Gençoğlu kafasında çoktan yarı finale çıkmıştı ama oyuncularımızın şaşkın, dağınık halleri saç baş yolduracak cinstendi.
Ali Efe Barış belki de Trabzon'da en hırslı oyununu oynadı. Bunu niye yaptı anlamadım. Dağınık, top kayıplarıyla, isabetsiz atışlarla dolu bir maç çıkardı. Keşke o da biraz rahat oynasaydı. Hırsı başına bela oldu.
Merthan ile yine başa döndük. Aslında son maçlarda iyi bir ritim tutturmuştu. Memnuniyet verici bir süreçteydi. Ne Erayla ne oyunda olduğu dakikalarda Diante ile uyum adına bir şey yazmak imkansız.
Mert Ulutaş Haremspor karşısında kadroda yer bulamayınca Trabzon'da iyi bir performans sergiler ve formasını korumak için fırsatı değerlendirir dedim. Ama dediğimle kaldım.
Takımda ki bu kadar dağınıklık ve şaşkınlık hakim olunca buna Hagins ve Oğzuhan'da ayak uydurmak zorunda kaldı. Hagins havada aldığı ribauntları yerde rakibine verdi. Savunma ribauntlarında kendini ezdirdi.
Diante sezon başında ki formunu mumla aratıyor.
Ne takım oyunu oynayabildik, ne bireysel çıkış yapan bir oyuncumuz göze battı.
Koray ısınırken attığı 3'lüklerde ki başarısını maç içinde tekrarlayamadı. Sadece isabetli atış noktasında değil mücadele anlamında da anlamsızlaştı.
Evet Trabzonspor güçlü bir ekip. Trabzon'da onları yenmek çok zor. Ama acizce mağlup olmak can sıkıcı.
Hiçbir varlık gösterememek, rakibe tutunamamak sıkıntılı. Ürettiğimiz sayı rakibin plakasından sadece 3 sayı fazla. Diante'nin 30 Hagins'in 20, Oğuzhan'ın 15, Koray'ın 15, Merthan'ın 10 sayı üretebildiği maçlardan sonra bu maçta takım olarak sadece 64 sayı üretimi ayrıca sıkıntı.
Burada oyuncularımızın performansından daha çok galibiyete olan inançsızlığını eleştirdiğimin altını çizmek istiyorum. Her oyuncunun kötü oynama hakkı vardır. İyi oynadıkları maçları da oldu. Bizi çok sevindirdiler. Ama daha maçın başında rakibe teslim olmak, kazanmaya dair hiçbir niyet yada girişimde bulunamamak, kariyerlerine göre gereksiz dağınık ve şaşkın kimlikle parkede olmak onlara yakışan cümleler değil. Hızlı bir şekilde lige adapte olarak OGM Ormanspor maçında bu kimlikten uzaklaştıklarını görmek beni sevindirecek.
Galibiyet için, sadece hırs ve performans yetmediğini bu maçta gördük.
İnanç en önemlisiymiş...
Keşke Engin Gençoğlu ve Okan Gençoğlu'na forma giydirip oynatabilseydik.
