Bir yerlerde İstiklal Marşı ıslıklanıyor...
Bir yerlerde bölücü terör örgütüne galibiyetler armağan ediliyor...
Bir yerlerde futbolculara saldırılıyor...
Bir yerlerde taraftar neredeyse linç edilecek boyutta şiddete maruz kalıyor...
Bir yerlerde hükümet istifalara davet ediliyor...
Biz futbol sadece futbol değildir derken bundan bahsetmedik ki.
Biz taraftarın top, kaşkol, oyuncak fırlatmasından bahsettik...
Kimi dövüyoruz, öldürmeye çalışıyoruz, Türkiye Cumhuriyeti'nin plakasını taşıyan bir şehrin takımını...Türkiye Cumhuriyeti kimliği taşıyan bir futbolcuyu, taraftarı...
Türk askeri bile kendisine kurşun sıkan teröristi yaralı yakaldığında sırtında taşıyor, suyunu paylaşıyor... Taraftara ne oluyor...Takımın tamamı cephede şehit olduğu için lige giremeyen bir tarihimiz var... Öğrencilerin tamamı şehit olduğu için o yıl mezun veremeyen liselerimiz var. Hadi bunlar ülkemiz içindi... Biz o insanların neslinden değilmiyiz?
Nedir öfke, kin?
Gelecek sezon yine oynanacak bu maçlar..
Rövanşın adı intikam olmuş.
Rekabetin adı düşmanlık olmuş...
Ezeli maçlar ezeli savaşa dönmüş...
Hala kan davası cahilliğinden kurtulamadık mı?
Kim oynuyor bu oyunları üzerimizde...
Çanakkale'de Kurtuluş savaşında aynı cephede sırt sırta savaşan insanlarımız bugün Kürt olmuş, Türk olmuş, laz olmuş..
Ayırabildikleri kadar ayırmaya, kopartabildikleri kadar kopartmaya çalışıyorlar bizi birbirimizden.
Depremde ders vermiyor...
Yunanlı, Ermeni, Rus, Fransız, İtalyan geliyor enkazımıza bizim canımızı kurtarmaya... zamanında ülkemizi paylaşmaya çalışan, ele geçirmeye çalışan insanlar bile vicdan, merhamet gösteriyor... Enkazdan bir canlı insanımız çıkınca sarmaş dolaş olmadık mı, tarihsel düşmanlarımızla... Onlar İzmir'den denize döküldüğünü biz de İstanbul'a demir atan düşman donanmalarının düşmanlık duygularını küllendirmişiz... Biz niye bu kadar birbirimize vicdansız, merhametsiziz.
Dinden, mezhepten, etnik kimlikten vurmayı, ayırmayı, bölmeyi iyi bilenlerin oyununa niye geliyoruz?
Türk insanın en büyük tutkusu futboldan bile bu işe soyundular.
Geçen sene Diyarbakır'da, bu sene Bursa'da, gelecek sene yine Diyarbakır'da... Nereye kadar?
Göztepe-Altay maçında aynı kentin iki takımı, iki İzmirli tribün, İzmirli insanlarımız... Öldüresiye, utanç verici işler...
Depremdezedelerimiz için yardım maçı yapan Kocaeli ve Sakarya... İki komşu takım...
Türk futbolunun lokomotifleri, Galatasaray, Fenerbahçe, Trabzonspor, Beşiktaş...
Ne yardım maçı oynmamayı biliyoruz, ne derbi oynamayı biliyoruz.
Çanakkale'de kendisini şehit eden düşmanına bir saat önce suyunu veren Türk Milleti'nin merhameti, vicdanı, insanlığı bitti mi?
Kendi komşu kentine hatta kentlisine, kendi ülke sınırları içinde ki kentin temsilcisine ölümcül duygular, eylemler...
Bizi biz yapan özelliklerimiz yok mu artık?
Evsahipliği, misafirperverlik, anlayış, hoşgörü, ikram, yenilgiyi hazmetme, galibiyet sevinci..becerememeye başladık gibi görünmüyor mu?
Mübarek Berat Kandili arefesinde... Ne Allah korkumuz kaldı ne kuldan utanma...
Bu mu spor, bu mu futbol?
Maçı konuşmuyoruz, skoru konuşmuyoruz, pozisyonları değerlendirmiyoruz... Neler konuşup, neler yazıyoruz?
Yıllarca spor muhabirliği yapmış biri olarak bir futbol maçı sonrası kurduğum bu cümlelere bakın...
Bugün Çayırova Belediyespor Basketbol takımının maçını takip etmek üzere Bursa'ya gittim. Otobüs terminalinden şehir merkezine, oradan da maçın oynanacağı salona gidene kadar kaç kere çantam arandı, kaç kere nereden geldiğim soruldu, kaç kere gazeteci miyim yoksa başka biri miyim diye ne olduğumu ispatlamaya çalıştım, bilmem kaç köşede kent insanının "Bu yabacı da kim, ne işi var Bursa'da ?" bakışları altında yağmur altında ıslandım, yürümekle, durmak arasında kaldım...Kentin tansiyonu yüksek, gergin halinden tedirgin bir şekilde salonun adresini sordum. Geldiğim yer neresi? Gebze'den 1 saat ileride ki Anadolumun şehri..
Birilerinin ekmeğine yağ sürüyoruz ama... Allah yardmcımız olsun... Hayırlı kandiller
